Το ουρικό οξύ, είναι μία ουσία που παράγεται στον οργανισμό κατά τον μεταβολισμό των πουρινών. Η αύξηση του ουρικού οξέως ονομάζεται ιατρικώς υπερουριχαιμία. Στην υπερουριχαιμία το ουρικό οξύ υπερβαίνει τα 7 mg/dl, στις μετρήσεις με ακριβείς μεθόδους ανίχνευσης. Στις προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες τα όρια είναι πιο χαμηλά 6mg/dl.

Η αύξηση του ουρικού οξέως είναι συνήθης σήμερα και συχνά είναι εργαστηριακό εύρημα στο check up, χωρίς να συνυπάρχουν συμπτώματα.

H υπερουριχαιμία δύναται να είναι διατροφικής προέλευσης ή να οφείλεται σε απλούς μεταβολικούς παράγοντες, μπορεί όμως να συνδέεται με σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, όπως μυελουπερπλαστικά νοσήματα, ψωρίαση, αιμόλυση, νεφρικά νοσήματα, υπέρταση, υποθυρεοειδισμό, υπερπαραθυρεοειδισμό, αλκοολισμό, χρόνιες στερητικές δίαιτες, σαρκοείδωση, παχυσαρκία, παρενέργειες φαρμάκων, τοξική δράση ουσιών. Συχνή είναι η παρεμβολή κληρονομικών παραγόντων.

Η υπερουριχαιμία, μπορεί να προκαλέσει ουρική αρθρίτιδα, βλάβες και λίθους στα νεφρά. Όλοι οι άνθρωποι δεν παρουσιάζουν την ίδια ευαισθησία στις βλαπτικές επιδράσεις της υπερουριχαιμίας, γι αυτό η απόφαση για θεραπεία με ειδικά φάρμακα τα οποία δεν στερούνται παρενεργειών και αυστηρή διαιτητική αγωγή, εξαρτάται από το αίτιο και τις πιθανές επιπτώσεις της σε κάθε άτομο χωριστά, όπως διαφαίνεται με σαφήνεια μετά από λεπτομερή ιατρική αξιολόγηση. Σε πολλές περιπτώσεις ο πάσχων από υπερουριχαιμία πρέπει να αποφεύγει τα λιπαρά τρόφιμα, το αλκοόλ, τα εντόσθια, τα οστρακοειδή, τις αντσούγιες, την υπερκατανάλωση κρέατος, τις απότομες αυξομειώσεις βάρους και να πίνει αρκετό νερό. Όταν η υπερουριχαιμία συνδέεται με σοβαρό υποκείμενο νόσημα ή έχει προκαλέσει επιπλοκές από τα νεφρά ή τις αρθρώσεις η θεραπεία κατευθύνεται και προς την αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών.