Ιδιαίτερα βαρύ τίμημα σε απώλεια παραγωγικού πληθυσμού πληρώνει κάθε χρόνο η Ελλάδα από πολεμικού τύπου τραύματα, παρά το γεγονός ότι δεν βρίσκεται σε πόλεμο!

Αυτό τόνισε ο διαπρεπής Μικροχειρουργός Ορθοπαιδκός κύριος Ιωάννης Ιγνατιάδης, Διευθυντής του τμήματος Μικροχειρουργικής Άκρων Ιατρικού Ψυχικού, μιλώντας στις 24 Νοεμβρίου στο 28^o κοινό συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Χεριού και Ελληνικής Επανορθωτικής Χειρουργικής για το πολεμικό τραύμα.

Δυστυχώς τα πολεμικού τύπου τραύματα, (πυροβολισμοί με κυνηγητικά ή πυροβόλα όπλα καθώς και οι τραυματισμοί από εκρήξεις στην  χώρα μας είναι συχνό φαινόμενο, παρότι δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο» τόνισε με έμφαση ο κύριος Ιγνατιάδης προσθέτοντας ότι «αυτό έχει βαρύ τίμημα  σε ανθρώπινο παραγωγικό δυναμικό, αφού έχουμε εκατοντάδες  ακρωτηριασμούς και μόνιμες αναπηρίες».

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο κύριος Ιγνατιάδης είναι συχνοί οι τραυματισμοί από κυνηγητικά όπλα ή από εγκληματικές πράξεις όπως και αυτοί οι τραυματισμοί αστικού τύπου (όπλα πόλης) σε απόπειρες ληστειών, διενέξεις ή τρομοκρατικές πράξεις.

Επίσης οι τραυματισμοί από εκρήξεις από βεγγαλικά, «σαΐτες», δυναμίτη ή βόμβες σε εορτασμούς Πάσχα, σε πανηγύρια, στο ψάρεμα ή από εγκληματικές πράξεις όπως ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ή τρομοκρατικές πράξεις.

«Οι πιο σοβαροί τραυματισμοί, διευκρίνισε ο κύριος Ιγνατιάδης, θεωρούνται αυτοί που συμβαίνουν με εκρηκτικά όλων των ειδών έχοντας ως αποτέλεσμα εκτός από θανάτους ή ρήξεις εσωτερικών οργάνων, ακρωτηριασμούς ή ημιακρωτηριασμούς άκρων  οι οποίοι συνήθως στο 75% δεν επιδέχονται συγκολλήσεων παρά μόνο κάλυψη των οστών και τενόντων με δερματικούς κρημνούς. Ενίοτε μόνο επιτυγχάνουν δευτερογενείς επανορθωτικές επεμβάσεις με μεταφορές ιστών ή δακτύλων και σπανιότατα επιχειρούνται με πιθανότητες επιτυχίας συγκολλήσεις μελών».

Στη δεύτερη θέση από πλευράς βαρύτητας και επικινδυνότητας έρχονται οι τραυματισμοί από κυνηγητικά όπλα όπου ναι μεν, ενίοτε επισυμβαίνουν ακρωτηριασμοί αλλά όχι συχνά όπως στη προαναφερθείσα ομάδα τραυματιών με εκρηκτικά, ενώ οι πιθανότητες επιτυχίας χειρουργείων με συγκολλήσεις ή μεταφορές ιστών είναι κατά 50% μεγαλύτερες από ότι τα τραύματα με εκρηκτικά.

Τέλος οι πλέον σχετικά ελαφρείς τραυματισμοί είναι αυτοί με αστικού τύπου πυροβόλα όπλα (πιστόλια 9 χιλιοστών, 22 χιλιοστών, uzi) τα οποία ενίοτε μπορεί να μη χρειαστούν καν χειρουργείο, ιδίως αυτά τα διαμπερή , επίσης τα χειρουργεία επανόρθωσης έχουν πιο πολλές πιθανότητες επιτυχίας απ’ ότι στις προηγούμενες ομάδες.

«Η αντιμετώπιση του πολεμικού τραύματος είναι πολύ δύσκολη και χρονοβόρα. Πραγματοποιείται σε διάφορες φάσεις ανάλογα της βαρύτητάς του, απαιτεί ιδιαίτερη εξειδίκευση και εμπειρία και γίνεται από ομάδες Ορθοπαιδικών Μικροχειρουργών ή Ορθοπαιδικών και Πλαστικών Χειρουργών» ανέφερε ο κύριος Ιγνατιάδης και κατέληξε.

«Στην πρώτη φάση, γίνεται η επείγουσα αγωγή και χειρουργική (διασωστική) ενίοτε νοσηλεία σε εντατικές ή μονάδες εγκαυμάτων και κατόπιν η δεύτερη, αυτή της χειρουργικής επανόρθωσης. Συχνά ακολουθούν και τρίτη ή τέταρτη φάση επανορθωτικών πλαστικών αποκαταστάσεων. Δυστυχώς όμως το κόστος είναι πολύ μεγάλο τόσο στην απώλεια παραγωγικού δυναμικού, όσο και στην οικονομική αιμορραγία των ασφαλιστών ταμείων».