Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι η οστεοπόρωση δεν οφείλεται στην επάρκεια του ασβεστίου αλλά στην ικανότητα του οργανισμού να απορροφά τις τροφές.

Το 1999, ο αθλητής και Παγκόσμιος πρωταθλητής Keith McCormick, σε ηλικία 45 ετών, άρχισε να πονάει πολύ στο ισχίο του, κατά την διάρκεια προπόνησης στίβου.

Μετά από δύο εβδομάδες δεν υπήρξε βελτίωση και αποφάσισε να δει έναν φίλο του, ορθοπεδικό χειρουργό. Στην αρχή έκανε ακτινογραφία και στην συνέχεια μια εξέταση οστικής πυκνότητας (scan), όπου έδειξε T-score= -4,3. Όταν το T-score<-2,5 τότε γίνεται διάγνωση οστεοπόρωσης.

Στην συνέχεια πήγε σε έναν ενδοκρινολόγο, ο οποίος ως νέος γιατρός δεν γνώριζε τίποτα για την οστεοπόρωση. Πήρε ένα βιβλίο από το ράφι και βρήκε μια λίστα με 20 πράγματα που πρέπει να ελέγξεις στην οστεοπόρωση.

Ο Keith δεν ταίριαζε με καμία από τις γνωστές αιτίες της οστεοπόρωσης. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν ήταν παχύσαρκος και σε όλη του την ζωή έκανε γυμναστική. Επιπλέον, κανένας στην οικογένειά του δεν είχε παρουσιάσει οστεοπόρωση.

Στο τέλος του είπε ότι έχει οστεοπόρωση και του συνταγογράφησε ένα διφωσφονικό φάρμακο (μια κατηγορία φαρμάκων που αποτρέπει την απώλεια της οστικής πυκνότητας) και ένα θειαζιδικό διουρητικό για τη μείωση της απώλειας ασβεστίου στα ούρα του.

«Γιατρέ, δεν είμαι εδώ για ιατρική συνταγή. Θέλω απλώς να μάθω γιατί έχω οστεοπόρωση. Είμαι 45 ετών και θέλετε να πάρω αυτά τα φάρμακα για τα επόμενα 45 χρόνια;», είπε ο Keith.

Ο Keith ήταν αποφασισμένος να μείνει μακριά από τα φάρμακα. Στην προσπάθειά του να καταλάβει πως λειτουργεί η οστεοπόρωση και να θεραπεύσει τον εαυτό του φυσικά, ξεκίνησε να μελετάει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τελικά συνεργάστηκε με τον Δρ Lawrence Raisz, επικεφαλής του Τμήματος «Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού» στο Κέντρο Υγείας του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ , ο οποίος έκανε πειραματική έρευνα για την οστεοπόρωση.

Με τη βοήθεια του Δρ Raisz, ο Keith βελτίωσε τη διατροφή του, προσθέτοντας περισσότερα λαχανικά πλούσια σε ασβέστιο και άρχισε να παίρνει συμπληρώματα. Αλλά η διαδικασία ανάκαμψης ήταν υπερβολικά αργή. Με τιμή -4.3, τα οστά του ήταν πολύ αδύναμα για τον τρόπο ζωής του και παρόλο που μείωσε ριζικά τις αθλητικές του δραστηριότητες, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια έσπασαν ή προκλήθηκαν κατάγματα τουλάχιστον σε 15 κόκαλα.

Μετά το 15ο σπάσιμο αναγκάστηκε να ξεκινήσει το Forteo, μια ενέσιμη ορμόνη που διεγείρει τη δραστηριότητα των κυττάρων που παράγουν οστά (οστεοβλάστες και οστεοκλάστες) στη μήτρα των οστών. Σε δύο χρόνια, πήγε από την τιμή -4,3 στο -3,3, οπότε σταμάτησαν τα κατάγματα και σταμάτησε το φάρμακο, ενισχύοντας τη δική του φυσική θεραπευτική προσέγγιση.

Ο Keith έμαθε πολλά τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά για τη σχέση μεταξύ της υγείας του εντέρου, του ανοσοποιητικού συστήματος και της οστεοπόρωσης. Ανακάλυψε ότι είχε δείκτες που υποδεικνύουν αλλεργία στη γλουτένη και την εξάλειψε από την διατροφή του. Άρχισε να παίρνει άλφα-λιποϊκό οξύ επειδή η έρευνά του έδειξε ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά συμπληρώματα για την οστεοπόρωση, μαζί με Ν-ακετυλο κυστεΐνη (NAC), ασβέστιο, μαγνήσιο, ιχνοστοιχεία και βιταμίνες D και K. Επιπλέον, πρόσθεσε ιχθυέλαια και προβιοτικά στη διατροφή του.

Το 2010 επέστρεψε στον πρωταθλητισμό. Σήμερα εξακολουθεί να είναι αθλητής και ως ειδικός βοηθάει τον κόσμο να ανακάμψει από την οστεοπόρωση.

«Δεν θέλω να βλάψω το άτομο με οστεοπόρωση. Δίνω φάρμακο για μικρό χρονικό διάστημα ή και καθόλου. Προσαρμόζω απλά την διατροφή και την άσκηση», δηλώνει ο Keith.

«Οι άνθρωποι έρχονται σε μένα με τιμές συνήθως T<-4,5. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα γρήγορα. Εάν έχουν μόνο -2,8 ή -3,0, δεν απαιτείται βιασύνη. Συνήθως, μπορούμε να το χειριστούμε μόνο με διατροφή. Αλλά ο καθένας είναι διαφορετικός», πρόσθεσε ο Keith.

Αιτίες της οστεοπόρωσης

Κύριοι παράγοντες για την εμφάνιση της οστεοπόρωσης θεωρούνται  ο καθιστικός τρόπος ζωής, η παχυσαρκία, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και μια διατροφή πλούσια σε πρωτεΐνες. Επιπλέον, το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο κατάγματος των οστών κατά 15%, ενώ το χρόνιο άγχος αυξάνει τον κίνδυνο για οστεοπόρωση.

Πολλές κατηγορίες φαρμάκων προάγουν την οστική απώλεια και αυξάνουν τον κίνδυνο κατάγματος, όπως τα αραιωτικά αίματος ηπαρίνη και βαρφαρίνη, τα διουρητικά, τα ανοσοκατασταλτικά κυκλοσπορίνη και κορτιζόνη, τα  αντικαταθλιπτικά SSRI, η μεδροξυπρογεστερόνη (χρησιμοποιείται στην αντισύλληψη), τα φάρμακα για τον διαβήτη, οι θυρεοειδικές ορμόνες, τα χημειοθεραπευτικά φάρμακα και φάρμακα όπως οι αναστολείς της αντλίας πρωτονίων που μειώνουν την ποσότητα οξέος στο στομάχι.

Ένα χαρακτηριστικό αυτών των φαρμάκων είναι ότι παρεμβαίνουν, άμεσα ή έμμεσα, στον μεταβολισμό του φωσφόρου και του ασβεστίου στο σώμα.

Αλλά ο κοινός παρονομαστής στα περισσότερα φάρμακα, εκτός από τις παραπάνω «αιτίες», είναι το γεγονός ότι επηρεάζουν αρνητικά την υγεία του εντέρου και προκαλούν φλεγμονώδεις αντιδράσεις που επηρεάζουν δυσμενώς το ανοσοποιητικό σύστημα.

«Οτιδήποτε κάνει πιο δραστήριο το ανοσοποιητικό σύστημα θα επηρεάσει τα οστά, επειδή οι οστεοκλάστες που καταστρέφουν τα οστά είναι μια μορφή λευκών αιμοσφαιρίων. Άρα σχετίζονται στενά με το ανοσοποιητικό σύστημα», δήλωσε ο McCormick.

Ο μυελός των οστών περιέχει δύο είδη βλαστικών κυττάρων, που αναπτύσσονται σε όλα τα κύτταρα του σώματος: τα αιμοποιητικά (HSCs) και τα μεσεγχυματικά (MSCs). Τα MSC γίνονται, μεταξύ άλλων, οστεοβλάστες, τα κύτταρα που δημιουργούν οστά, ενώ οι οστεοκλάστες που καταστρέφουν τα οστά είναι ένας τύπος  κυττάρων που προέρχονται από τα HSCs.

Κανονικά, οι οστεοβλάστες και οι οστεοκλάστες συνεργάζονται για να καταστρέψουν τους παλαιότερους, πιο αδύναμους οστικούς ιστούς και να τους ξαναδημιουργήσουν ισχυρότερους από πριν.

Όμως, όπως εξηγεί ο McCormick, εάν υπάρχει διαταραχή στον τρόπο με τον οποίο διαφοροποιούνται τα HSC και τα MSC, μπορεί να παρατηρήσετε αυξημένη δραστηριότητα οστεοκλαστών και μειωμένη δραστηριότητα οστεοβλαστών.

Αυτό σημαίνει ότι, με την πάροδο του χρόνου, όλο και περισσότερα κύτταρα θα καταστρέφουν τα οστά και όλο και λιγότερα κύτταρα θα δημιουργούν νέα οστά, με αποτέλεσμα την απώλεια οστού.

«Οτιδήποτε επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως τα προβλήματα του εντέρου, προκαλεί τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος να εκκρίνουν τις προφλεγμονώδεις κυτοκίνες, όπως οι ιντερλευκίνες και ο παράγοντας νέκρωσης όγκων. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χημικοί αγγελιοφόροι προκαλούν υπερλειτουργία της ανοσολογικής απόκρισης. Οι οστεοκλάστες ανταποκρίνονται σε αυτήν τη φλεγμονώδη απόκριση στο έντερο και αυξάνονται», δήλωσε ο McCormick.

Οι οστεοκλάστες επειδή είναι ουσιαστικά εξειδικευμένα λευκά αιμοσφαίρια είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στις φλεγμονώδεις κυτοκίνες. Η χρόνια φλεγμονή σε οποιαδήποτε περιοχή του σώματος μπορεί να τους διεγείρει για να επιταχύνει την αποσύνθεση των οστών.

Η οστεοπόρωση σχετίζεται επίσης πολύ με το κολλαγόνο. "Τα οστά σας αποτελούνται από μέταλλα, οστεοβλάστες, οστεοκλάστες και κολλαγόνο, το οποίο αποτελείται από πολλούς τύπους πρωτεϊνών, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούνται από διάφορα αμινοξέα», λέει ο Δρ Eugene Zampieron, ένας φυσικοπαθητικός και ειδικός στην οστεοπόρωση.

«Τα αμινοξέα είναι το μικρότερο μέρος της πρωτεΐνης και χωρίς το σωστό υδροχλωρικό οξύ στο στομάχι δεν μπορείτε να αφομοιώσετε αμινοξέα όπως γλυκίνη, λυσίνη, θειαμίνη, γλουταμίνη και προλίνη. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά αμινοξέα που δημιουργούν κολλαγόνο».

«Εάν δεν έχετε τις πρώτες ύλες για να δημιουργήσει το σώμα, το κολλαγόνο από την αρχή, τότε δεν μπορείτε ποτέ να το ανοικοδομήσετε. Έτσι η οστεοπόρωση αποτελεί μια ασθένεια του κολλαγόνου», πρόσθεσε ο Zampieron.

Ο Zampieron έχει θεραπεύσει επιτυχώς πολλούς ασθενείς με προχωρημένη οστεοπόρωση χωρίς φάρμακα. Πρέπει όμως, το άτομο με οστεοπόρωση να αναζητήσει «πράγματα» που οι συμβατικοί γιατροί δεν υποστηρίζουν, ώστε να ανακαλύψουν την υποκείμενη αιτία, και στη συνέχεια να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα θεραπείας.

«Είχα μια ασθενή που είχε οστεοπόρωση για χρόνια. Δοκίμασε μεταλλικά στοιχεία και άλλαξε εντελώς τη διατροφή της και δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Τελικά ήρθε σε μένα και έγινε μια εξέταση κοπράνων για να ελέγξουμε τους δείκτες δυσαπορρόφησης».

«Κοίταξα τα τρόφιμα που έτρωγε, και σίγουρα, ήταν είχε ευαισθησία στη γλουτένη του σιταριού και αυτό δημιούργησε σχεδόν μια υποκλινική κοιλιοκάκη (χωρίς συμπτώματα). Έτσι, ανεξάρτητα από πόσα μέταλλα θα έπαιρνε, δεν μπορούσε να τα απορροφήσει. Όταν,  εξάλειψε αυτές τις φλεγμονώδεις τροφές από την διατροφή της, τα επίπεδα των αμινοξέων της αυξήθηκαν και τώρα επιτέλους σημειώνει πρόοδο», δήλωσε ο Zampieron.

Εξετάσεις οστεοπόρωσης

Η ανίχνευση οστικής πυκνότητας με σαρωτή (scan) είναι η μόνη εξέταση που χρησιμοποιείται για τη διάγνωση της οστεοπόρωσης επειδή δείχνει, εάν έχετε φυσιολογική οστική πυκνότητα, χαμηλή οστική πυκνότητα (οστεοπενία) ή οστεοπόρωση.

Ωστόσο, όπως προειδοποιεί ο Δρ Eugene Zampieron: «Η εξέταση οστικής πυκνότητας με σαρωτή δείχνει ότι υπάρχει οστεοπόρωση, αλλά δεν δείχνει την αιτία. Πρέπει να κάνετε εργαστηριακή εξέταση, η οποία θα δείξει στον ειδικό πώς θα χειριστεί την περίπτωσή σας».

«Δύο από τις πιο σημαντικές εξετάσεις που έχουν γίνει είναι οι δείκτες οστικής απορρόφησης και σχηματισμού των οστών. Οι δείκτες οστικής απορρόφησης περιλαμβάνουν την «ανθεκτική σε τρυγική όξινη φωσφατάση» (TRAP) και προϊόντα διάσπασης κολλαγόνου (όπως διασταυρώσεις πυριδινίου, galactosyl-hydroxylysine και διασταυρώσεις τελοπεπτιδίων CTx και NTx.)», δήλωσε ο Keith McCormick.

Εάν αυτοί οι δείκτες είναι υψηλοί, τότε οι οστεοκλάστες αυξάνονται, που σημαίνει ότι μπορεί να εμπλέκεται κάποιο είδος φλεγμονής.

Η εξέταση για τον δείκτη P1nP (ολικό προκολαγόνο τύπου 1 Ν-τερματικό προπεπτίδιο) δείχνει τον σχηματισμό του οστού και αποτελεί ένδειξη για την υπάρχουσα δραστηριότητα των οστεοβλαστών. Εάν είναι χαμηλό, γνωρίζετε ότι το σώμα σας δεν δημιουργεί οστά.

Μια 24ωρη εξέταση ασβεστίου στα ούρα ελέγχει την απώλεια ασβεστίου από τον ορό του αίματος. Εάν είναι υψηλό,  δείχνει ότι ενδέχεται να έχετε πρόβλημα με τους παραθυρεοειδείς αδένες. Υπάρχει η εξέταση PTH για να δείτε εάν οι παραθυρεοειδικές ορμόνες είναι αυξημένες.

Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός (PHPT) θεωρείται αιτία δευτερογενούς οστεοπόρωσης επειδή η πάθηση προάγει τη δραστηριότητα των οστεοκλαστών και την απορρόφηση (αποσύνθεση) των οστών.

Η εξέταση αίματος πάνελ κυτοκίνης μετρά κυτοκίνες, μικρές πρωτεΐνες που χρησιμοποιούν τα ανοσοκύτταρα για να επικοινωνούν, συμπεριλαμβανομένων της ιντερλευκίνης (IL) -1 βήτα, IL-6, IL-8 και του παράγοντα νέκρωσης όγκου άλφα, τα οποία εμπλέκονται στη φλεγμονή και προκαλούν βλάβη όταν οι τιμές τους αυξάνονται.

Ο Δρ Zampieron συνιστά μια εξέταση για την ομοκυστεΐνη, επειδή μια υψηλή συγκέντρωση ομοκυστεΐνης στον ορό αίματος ενδέχεται να αποδυναμώσει το οστό, καθώς παρεμβαίνει στις δομές κολλαγόνου, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο κατάγματος.

Αν λαμβάνετε φάρμακα

Όπως επισημαίνει ο Zampieron, οι ασθενείς που λαμβάνουν συγκεκριμένα φάρμακα, μακροπρόθεσμα είναι πιθανόν να εμφανίσουν οστεοπόρωση.

Εάν λαμβάνετε αναστολείς της αντλίας πρωτονίων ή φάρμακα που εμποδίζουν το H2, στην προσπάθειά σας να περιορίσετε την παραγωγή οξέος στο στομάχι, τότε θα περιοριστεί η ικανότητα απορρόφησης των αμινοξέων και θα δημιουργηθεί μια δυσαπορρόφηση θρεπτικών ουσιών ζωτικής σημασίας για τον σχηματισμό και διατήρηση των οστών.

Εάν παίρνετε τέτοια φάρμακα, ο Zampieron προτείνει να ελέγξετε τα επίπεδα ασβεστίου, μαγγανίου, μαγνησίου, στροντίου, βορίου, ψευδαργύρου και άλλων θρεπτικών συστατικών.

Ο Zampieron συνιστά να ελέγξετε αν υπάρχει ανεπάρκεια των βιταμινών D και Κ, ειδικά τα άτομα που λαμβάνουν αραιωτικά αίματος.

Τα "λάθη" του DEXA

Η Απορροφησιομετρία Ακτίνων Χ Διπλής Ενέργειας, DXA ή DEXA (Dual-Energy X-Ray Absorptiometry), αποτελεί μια μη επεμβατική εξέταση για τη μέτρηση της οστικής πυκνότητας.

Το Εθνικό Ίδρυμα Οστεοπόρωσης των ΗΠΑ συνιστά η εξέταση της οστικής πυκνότητας των οστών να γίνεται με τη μέθοδο της κεντρομελικής «DXA» στο ισχίο και την σπονδυλική στήλη.

Δυστυχώς, τα αποτελέσματα του DEXA μπορεί να είναι ανακριβή για πολλούς λόγους.

Ένα πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την εξέταση, ένα μεγαλύτερο οστό φαίνεται να έχει μεγαλύτερη αντοχή, αλλά ενδέχεται στην πραγματικότητα να έχει την ίδια πυκνότητα με ένα μικρότερο οστό.  Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα με μικρότερο σκελετό διατρέχουν στατιστικά υψηλότερο κίνδυνο λανθασμένης διάγνωσης με το DEXA σε σχέση με κάποιον που έχει μεγάλο σκελετό.

Επιπλέον, μελέτες δείχνουν ότι ο συνολικός δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) επηρεάζει τα "σφάλματα ακριβείας" κατά τη σάρωση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης (μέση), του  αυχένα του μηριαίου οστού, της ολικής οστικής πυκνότητας του ισχίου και σώματος. Με άλλα λόγια, η παχυσαρκία επηρεάζει τα αποτελέσματα της σάρωσης.

Αυτό σημαίνει ότι δύο άτομα μπορεί να έχουν την ίδια οστική πυκνότητα, αντοχή των οστών και τα ίδια επίπεδα ασβεστίου, αλλά τα αποτελέσματα του DEXA για την οστική πυκνότητα τους να είναι διαφορετικά λόγω του βάρους τους.

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα με το DEXA είναι το ανθρώπινο λάθος. Η ακριβής ανάγνωση της οστικής πυκνότητας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα του ειδικού να τοποθετήσει τον ασθενή στην ίδια θέση για διαφορετικές σαρώσεις.

Επιπλέον, οι μετρήσεις από διαφορετικές εταιρίες DEXA ποικίλλουν και συχνά υπόκεινται σε διαφορετικά πρότυπα. Οπότε, είναι δύσκολο να επιτευχθεί με ακρίβεια η σύγκριση αυτών των μετρήσεων.

«Ο κύριος λόγος για τον οποίο υπάρχουν πολλά σφάλματα στη σάρωση DEXA είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ειδικός τοποθετεί το άτομο και ρυθμίζει το μηχάνημα, Και στην συνέχεια παίζει καθοριστικό ρόλο ο ακτινολόγος που κάνει την διάγνωση. Επομένως, όταν συμβουλεύω κάποιον, δεν ζητώ την έκθεση του ακτινολόγου. Θέλω την εκτύπωση της πυκνότητας των οστών από το ίδιο το μηχάνημα», λέει ο Δρ Keith McCormick.

Οι σαρώσεις οστών με DEXA συνιστάται κάθε χρόνο περίπου στα άτομα με οστεοπόρωση, ώστε ο θεράπων ιατρός να προσαρμόζει ανάλογα τη θεραπεία. Ωστόσο, τα «σφάλματα» του DEXA είναι εμφανή, όταν συγκρίνονται οι σαρώσεις με την πάροδο του χρόνου.

«Τα αποτελέσματα του σαρωτή είναι συνήθως περίπου τέσσερις σελίδες και υπάρχουν λίγες φωτογραφίες. Και αν  δω τις εικόνες, θα πω: Ω, κοίτα! Εσωτερικά περιστρέφουν αυτό το μηριαίο οστό περισσότερο από πέρυσι. Αυτό θα αλλάξει τα αποτελέσματα. Είναι πολύ εύκολο να γίνει το λάθος. Υπάρχουν περιοχές που θέλουμε να σαρώσουμε και αν ο ειδικός τις τοποθετήσει μόνο ένα χιλιοστό διαφορετικά από τη μία σάρωση στην άλλη, μπορεί να αλλάξει την μέτρηση», λέει ο McCormick.

Παρ’ όλα αυτά, McCormick συνεχίζει να χρησιμοποιεί σαρώσεις οστών.

«Πρέπει απλώς να δεις τις μετρήσεις προσεκτικά. Πρέπει να ελπίζεις ότι ο ειδικός είναι καλός. Αν έχει γίνει κάποιο λάθος, ζητώ να επαναληφθεί η εξέταση», πρόσθεσε ο McCormick.

Ο μύθος για το γάλα

Το ασβέστιο έχει πολλές λειτουργίες στο σώμα, όπως ανάπτυξη και συντήρηση των οστών, ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης, πήξη του αίματος και επούλωση πληγών. Ωστόσο, παρά τη συνεχιζόμενη επιμονή της γαλακτοβιομηχανίας ότι το ασβέστιο χτίζει ισχυρά οστά, η έλλειψη ασβεστίου δεν θεωρείται πλέον ότι ευθύνεται για την εμφάνιση της οστεοπόρωσης.

Μελέτες δείχνουν ότι η διατροφική πρόσληψη ασβεστίου δεν σχετίζεται με τον κίνδυνο κατάγματος. Επιπλέον, δεν υπάρχουν κλινικές μελέτες που να δείχνουν ότι, η αύξηση του ασβεστίου από τα τρόφιμα που καταναλώνουμε, αποτρέπει τα κατάγματα.

Στην πραγματικότητα, μελέτες δείχνουν ότι οι γυναίκες που πίνουν μεγάλες ποσότητες γάλακτος έχουν υψηλότερη συχνότητα καταγμάτων οστού, σε σύγκριση με εκείνες που δεν πίνουν.

Επιπλέον, τα κατάγματα του ισχίου είναι πιο συνηθισμένα σε άτομα που καταναλώνουν περισσότερα γαλακτοκομικά προϊόντα και λαμβάνουν υψηλά επίπεδα ασβεστίου.

Πρόληψη - Αντιμετώπιση

«Η οστεοπόρωση είναι κάτι περισσότερο από μια έλλειψη ασβεστίου. Και δεν έχει σχέση με το τι τρώτε, αλλά με το τι απορροφάτε. Οστεοπόρωση μπορεί να έχει ένας χορτοφάγος ή κάποιος που τρώει κρέας. Δεν είναι γνωστό ποια είναι η καλύτερη διατροφή. Έχει να κάνει με το άτομο», λέει ο φυσικοπαθητικός Eugene Zampieron.

Συνιστώνται τα παρακάτω για να αποτρέψετε την οστεοπόρωση.

Συμπληρώματα

• Χηλικό μηλικό ασβέστιο (Calcium malate chelate): Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 500-700 mg
• Χηλικό μηλικό μαγνήσιο (Magnesium malate chelate): Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 300-400 mg
• Συμπύκνωμα μικροκρυσταλλικής υδροξυαπατίτης (Microcrystalline hydroxyapatite concentrate): Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 500 mg
• Βιταμίνη Κ (με τη μορφή MK4): Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 50-90 mcg
• Βιταμίνη D: «Δοκιμάστε να δείτε πόσο χρειάζεστε. Μερικοί από τους ασθενείς μου παίρνουν 7.000 mg την ημέρα, ενώ άλλοι 1.000. Κάντε μια εξέταση βιταμίνης D  στο τέλος του χειμώνα, τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο. Εάν έχετε βιταμίνη D 50 ng/ml, τότε πάρτε 1.000 mg την ημέρα. Εάν έχετε 20 ng/ml, τότε πάρτε έως 5.000 mg την ημέρα» λέει ο McCormick.

Βότανα

• Η Rehmannia (ρεμάνια) είναι ένα βότανο που χρησιμοποιείται στην κινεζική ιατρική και βοηθά τους οστεοβλάστες να δημιουργήσουν νέα οστά, ενώ μειώνουν τους οστεοκλάστες που καταστρέφουν τα οστά. Η Rehmannia μπορεί να μειώσει τη γλυκόζη στο αίμα. Μην την πάρετε εάν λαμβάνετε φάρμακα για τον διαβήτη. Προτεινόμενη ημερήσια δόση: ως βάμμα, πάρτε 4-12 ml, ενώ ως αποξηραμένο βότανο, 10-30 gr.
• Το Black Cohosh (σιμισιφούγκα) είναι ένας εκλεκτικός ρυθμιστής  του υποδοχέα των οιστρογόνων που έχει αποδειχθεί ότι έχει καλή επίδραση στα οστά. Δεν είναι ασφαλές για τις γυναίκες που είναι έγκυες, που έχουν νοσήσει από καρκίνο του μαστού ή έχουν ενδομητρίωση. Μην το πάρετε εάν διατρέχετε κίνδυνο για επιληπτικές κρίσεις, εγκεφαλικό επεισόδιο, θρόμβους στο αίμα ή έχετε ηπατική νόσο. Μην το πάρετε εάν παίρνετε αντισυλληπτικά, ηρεμιστικά, φάρμακα για την αρτηριακή πίεση ή βρίσκεστε σε θεραπεία ορμονικής αντικατάστασης. Προτεινόμενη δόση: 20-40 mg ταμπλέτες εκχυλίσματος δύο φορές την ημέρα. Δεν συνιστάται η λήψη για περισσότερο από έξι μήνες.
• Το Drynaria fortunei (Gu-Sui-Bu) είναι ένα κινέζικο φυτικό φάρμακο γνωστό ως «επιδιορθωτής των σπασμένων οστών». Είναι καλό για τραύμα στα οστά και ενδεχομένως για οστεοπόρωση. Προτεινόμενη ημερήσια δόση: 1 ml

Άσκηση

Περπατήστε, κάντε τζόκινγκ, παίξτε γκολφ. Προτιμήστε να πηγαίνετε από τις σκάλες. Τα προγράμματα δύναμης και η άσκηση με αντίσταση (βαράκια, λάστιχο κ.α) είναι εξαιρετικά ευεργετικά στη διατήρηση της οστικής και μυϊκής μάζας.

Χρησιμοποιήστε ένα τραμπολίνο. Αν δεν μπορείτε να κινηθείτε, χρησιμοποιήστε μια συσκευή δόνησης ολόκληρου του σώματος όπως αυτή που ανέπτυξε η NASA για να διατηρήσει την οστική μάζα των αστροναυτών.

Συγγραφέας άρθρου: Cate Montana

Μετάφραση/απόδοση από το www.dromostherapeia.gr με πληροφορίες από το WDDTY