Ο αθλητής αθλούμενος έντονα πράγματι κινδυνεύει έως δυόμισι φορές περισσότερο από τον αντίστοιχο συνομήλικό του. Ο αθλητής μπορεί να προφυλαχθεί αντιμετωπίζοντας σωστά όλους τους ορατούς κινδύνους. Οι ορατοί κίνδυνοι αντιμετωπίζονται είτε με την αποφυγή κάθε δραστικής ουσίας που υποτίθεται τον δυναμώνει (ουσίες ντόπινγκ) είτε με τη διάγνωση των επικίνδυνων καρδιοπαθειών και τη θεραπεία τους.

Οσον αφορά τους αόρατους κινδύνους, αυτοί έχουν σχέση με το DNA του αθλητή, δηλαδή τη δομή των γονιδίων του. Επειδή όμως η γονιδιακή μελέτη δεν είναι καθόλου εύκολη, είναι αναγκαία η διερεύνηση του κατά πόσο υπάρχει αιφνίδιος θάνατος στους προγόνους του αθλητή, σε νεαρή ηλικία. Το στοιχείο αυτό υποχρεώνει τον γιατρό να προβεί σε πλήρη γονιδιακό έλεγχο του αθλητή, δεδομένου ότι η ύπαρξη θανάτου υποδηλώνει γονιδιακή επιβάρυνση.

Ο αθλητής πρέπει να υποβάλλεται στην κλασική καρδιολογική μελέτη πριν αρχίσει τον επαγγελματικό αθλητισμό με ηλεκτροκαρδιογράφημα, ηχωκαρδιογράφημα και τεστ κοπώσεως. Η μελέτη αυτή στοχεύει στο να αποκλείσει επικίνδυνες καρδιοπάθειες, που εάν υπάρχουν, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Πρώτη σε συχνότητα αιφνίδιου αθλητικού θανάτου είναι η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια (25%). Πολλές φορές, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει ο γιατρός την υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια από την απλή υπερτροφία του μυοκαρδίου, που αποτελεί φυσιολογική συνέπεια της έντονης και υπερβολικής άσκησης. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι για να διευκρινισθεί τι πραγματικά συμβαίνει.

Οι μυοκαρδίτιδες, δηλαδή η φλεγμονή του μυοκαρδίου από διάφορες λοιμώξεις, είναι υπεύθυνες για το 5% των αιφνίδιων θανάτων. Γι' αυτό ύστερα από κάθε λοίμωξη (π.χ. γρίπη) ο αθλητής πρέπει να εξετάζεται από τον γιατρό του προκειμένου να επανέλθει στην αθλητική του δραστηριότητα, δεδομένου ότι πολλές φορές η μυοκαρδίτιδα δεν γίνεται αντιληπτή από τον άρρωστο όταν δεν υπάρχουν σαφή συμπτώματα.

Από τις μυοκαρδιοπάθειες που χαρακτηρίζονται από διάταση της καρδιάς, ξεχωρίζουν η αρρυθμιογόνος μυοκαρδιοπάθεια της δεξιάς κοιλίας (3%) καθώς και η διατατική μυοκαρδιοπάθεια της αριστεράς κοιλίας (2%) που είναι άγνωστης αιτιολογίας.

Εκτός από τις μυοκαρδιοπάθειες, άλλες επικίνδυνες παθήσεις είναι η ανώμαλη έκφυση εκ γενετής των στεφανιαίων αρτηριών, με ποσοστό αιφνίδιου θανάτου που διαμορφώνεται περί το 14%, η ρήξη ανευρύσματος της αορτής (3%), το γνωστό Σύνδρομο Marfan, η αθηροσκλήρωση των στεφανιαίων αρτηριών χωρίς κανένα σύμπτωμα (2,5%), καθώς και η ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας με μυξωματώδη εκφύλισή της (2,5%).

Αιφνίδιο θάνατο με φυσιολογική καρδιά σε υψηλό ποσοστό (20%) μπορεί να προκαλέσει ένα απότομο ισχυρό κτύπημα στο στήθος, π.χ. από μπάλα του φουτμπόλ ή μπαλάκι του γκολφ, χωρίς ο αθλητής να έχει κανένα καρδιολογικό πρόβλημα.

Τέλος, η θερμοπληξία μπορεί να προκαλέσει αιφνίδιο θάνατο (1,5%), όταν δηλαδή ο αθλητής αγωνίζεται σε συνθήκες καύσωνα. Ολες αυτές οι παθήσεις, μαζί με σπάνια σύνδρομα που προκαλούν αρρυθμίες (σύνδρομο Brugada, μακρύ QT κ.λπ.), μπορεί να οδηγήσουν σε αιφνίδιο θάνατο.

Γενικώς, η αντιμετώπιση του αιφνίδιου θανάτου με απινιδωτή είναι πρωταρχικής σημασίας για τη σωτηρία του αθλητή. Είναι πιο ουσιαστική από τις μαλάξεις της καρδιάς, όταν γίνεται στα πρώτα 3 λεπτά από την καρδιακή ανακοπή.

Εάν υπήρχε απινιδωτής στο γήπεδο της Λιβόρνο ώστε να ενεργοποιηθεί μέσα στα πρώτα λεπτά από το σταμάτημα της καρδιάς του Μοροζίνι, ίσως να ήταν σήμερα ζωντανός.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία