Γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τόσο πολύ τον πληθυντικό που δυσκολεύονται να αποχωριστούν; Από ευγένεια λέει, και σεβασμό. Όμως δεν αμφισβητούν ποτέ τις έτοιμες, μηχανικές απαντήσεις τους, που συνεχίζουν να υποστηρίζουν άκριτα. Έτσι συνεχίζουν να πλάθουν τον ψεύτικο κόσμο τους, τοποθετώντας οι ίδιοι τα καλούπια τους, φτιάχνοντας τις υποκειμενικές τους εικονικές πραγματικότητες, υποθέτοντας ότι όλ' αυτά είναι αντικειμενικά.

Προσωπικά, θέλω η ζωή μου να είναι απλή: ο πληθυντικός σημαίνει «πολλοί», ο ενικός σημαίνει «ένας». Και δεν μου αρέσει να βάζω τους ανθρώπους σε ομάδες, να απευθύνομαι γενικά και αόριστα, ούτε να τοποθετώ τους άλλους πιο πάνω ή πιο κάτω από μένα. Δεν φοβάμαι τους ανθρώπους και θέλω να τους κοιτάω στα μάτια, έχοντας στραμμένη την προσοχή μου αποκλειστικά στη μοναδικότητα που έχω μπροστά μου και αξίζει την αμέριστη προσοχή μου.

Όταν κάποιος απευθύνεται σε μένα στον πληθυντικό, ξέρω ότι δεν με βλέπει, δεν υπάρχω στο πεδίο της αντίληψης του. Αντί για μένα, υπάρχουν οι πεποιθήσεις του, οι παρελθοντικές καταχωρήσεις του, οι ιδέες του, το εγώ του, αλλά όχι εγώ.

Ασήμαντη λεπτομέρεια που περνά απαρατήρητη δεκάδες φορές καθημερινά; Μπορεί. Ο διάβολος όμως βρίσκεται στις λεπτομέρειες και τελικά καταδυναστεύει τη συνειδητότητα μας.

Όμως, τον πληθυντικό δεν τον χρησιμοποιούμε (αναφέρομαι στους Έλληνες και την Ελληνική γλώσσα) ασυνείδητα μόνο όταν απευθυνόμαστε σε κάποιον ή αυτός απευθύνεται σε εμάς.

Τον χρησιμοποιούμε στον λόγο μας (πολύ περισσότερο απ' ότι φανταζόμαστε ή αντιλαμβανόμαστε) θέλοντας να αναφερόμαστε γενικά και αόριστα, νοιώθοντας ότι ανήκουμε σε ομάδα, όπου όλοι αντιλαμβάνονται και σκέφτονται το ίδιο με εμάς, γιατί δεν τολμάμε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Τα παραδείγματα άπειρα και μπορεί ο καθένας να τα αναζητήσει πρώτα στο λόγο και στα γραπτά των άλλων (γιατί τους καθρέφτες τους βλέπουμε ευκολότερα) και μετά στον δικό του λόγο, προφορικό και γραπτό.

Έτσι, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι αφενός η πραγματικότητα είναι αντικειμενική και κοινή για όλους και αφετέρου ότι «εφόσον έτσι σκέφτονται και ενεργούν και οι άλλοι (όπως εγώ υποθέτω), τότε είμαι μια χαρά, είμαι φυσιολογικός». Αγωνιούμε να ανήκουμε αλλά κυρίως να κρυφτούμε για να μη διαφοροποιηθούμε.

Κατά τον ίδιο τρόπο και εξίσου ασυνείδητα, χρησιμοποιούμε το β' πρόσωπο ενικού αντί για το α' πρόσωπο ενικού, απαλλάσσοντας και πάλι τον εαυτό μας από την ευθύνη της σκέψης, του λόγου και της πράξης του. Το εσύ κοιτάει πάντα τον άλλον, κρύβοντας τη δική μας υποκειμενική θέαση της πραγματικότητας, μόνο από τη συνειδητότητα μας.

Όλα αυτά βέβαια αφορούν την παρατήρηση του εαυτού, κάτι που δεν έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε, παραμένοντας κριτές, πιστεύοντας ότι η πραγματικότητα συμβαίνει «εκεί έξω».

Αλλά... αυτά είναι λεπτομέρειες...